"Ölüm mü?Ne buluş!"

     Ne karanlık kelime öyle.İnsanın iliklerine kadar işliyor.Korkuyorsun sevdiklerin için.Hepsi bir anda geçiyor aklından.Ama en sevdiklerin.En çok içine yer edenler.En özeller.Onlar gitmesin istiyorsun hiçbir yere.Sen gitmeye razısın onlar yerine.İyi olsunlar da,gidersin..Yeter ki,iyi olsunlar.



     Yere bakarken,kulağında hafifçe sıralanan "başın sağ olsun" u duymak ağırdır.İnsana destek için yanında birileri olduğunu hatırlatırken aslında ne kadar yalnız kaldığını da onun suratına çarpar.Boynun büküktür,giden gitti.Kalbinden biri koptu.Hatta belki en kıymetlindi,tek dalındı;kalbin koptu.Belki öğrendiğin an yeri göğü inletirsin ama bir zaman gelir,elbet susarsın.Ama öyle bir susarsın ki "keşke bağırsa" derler.İçin yerle bir olur,harabeye döner.Ne sen toparlarsın,ne de toparlaması için birini kabul edersin.O senin enkazın.Altında kalan sensin.Başkası gelse de sadece bakar,onun üstünde kalkamayacağı bir enkaz yok ki;anlamaz.Sana senin gibi yardım edemez."Yapma" der, "etme" der, "ölenle ölünmez" der..Ama verilen boş bir teselli "ölenle ölünmez"..Belki de ölenden daha çok ölünür.O,bir kere ölmüşken sen her nefeste binlerce kez ölürsün.O,toprağın altındayken senin üstünde olman bile dokunur.Gidip çıkarmak istersin,ona orayı yakıştıramazsın.Aslında orayı değil de..Ölümü yakıştıramazsın,ölümü..Kimseye yakışmaz ama insanın kalbinden birine hiç mi hiç yakışmaz.

      Belki ömrü boyunca onun kıymetini hiç bilmedin.Hep geçiştirdin."Aman ya" dedin,önemsemedin. "Yaparız","Gideriz","Ararım" dedin.Zaman belirtmedin.Geniş zamanlı konuştun.Ama baktın ki zaman,senin randevu defterin kadar geniş çaplı değilmiş.Verdiğin sözlerin hiçbirini tutamamışsın.Hep yetişmesi gereken başka şeyler vardı daha önce çünkü.Sanki bir gün ölecek olan onlardı,o işlerin peşinden öylesine koştun,sevdiklerinin değil.Aramak,aklına geldiği an yapılmadı asla.Hep iş bitimine erteledin.Seni o işler kurtaracaktı sanki.Gömüldüğün o telefon.Kafanı kaldırmadığın işlerin.Girdabından çıkıp başka bir gözle bakamadığın rutinlerin kurtaracaktı seni.Bekle,kurtarır.Bak!Gitti sevdiğin.Ona iki dakikanı ayırmadın,seni kurtaracağını sandığın şeylere gömüldün ama şimdi sevdiğin yok ve o süper kahramanların da seni kurtarmadı.Hadi buyur şimdi istediğin kadar gömül hepsine,kaldıysa gönül hoşluğun...

      Belki de o güne kadar ondan hiç ayrı kalmadın.Hep yanındaydı.Kıymetini bildin.El üstünde tuttun.Sana hep gülen gözlerle baktı.Sen de ona öyle.Canın yandığında ona koştun.Onun sesini duymak iyi geldi.Ya da dizlerinde zarıl zarıl ağlamak.Ama o gün geldi,canın çok yanıyor ve bu sefer ağlayabileceğin dizler yok,koşacağın bir yan,duyacağın bir ses.Pişman mısın yeteri kadar yanında olamadığın için?Merak etme,işi gücü bırakıp sürekli onun yanında olsaydın da yetmeyecekti.500 yaşında ölseydi de "geç kaldı" demeyecektin.Her ölüm erken ölümdür.Her ölüm acısıyla gelir.Sevgiyle bakılan gözlerin kapanması tahammülü zor bir duygudur.

      Yanından biri geçecek,öyle bir kokacak ki o sanıp ardına döneceksin hemen.Radyoda onun şarkısı çıkacak,yutkunamayacaksın bile.7si olacak,40ı çıkacak,senesi dolacak.Sen her an nefes alışverişinde zorlanırken zaman kavramın yok olacak.Onsuz bir saniyenin geçmediğini zannederken kafanı kaldırdığında onun için dualar okunan 1. ,2. ,5. ,10. yıl olduğunu fark edeceksin.Peki geçecek mi?Geçmeyecek.O enkazı aralayıp baksan da çöküşünü unutamayacaksın.

      Unutma da zaten.Unutursan bir imkansızı gerçekleştirip onu bir kez daha öldürürsün.

      İmza: Doğduktan sonra çok sevdiği birini kaybetmemiş ama tek duası bir sevdiğinin ardından "başın sağ olsun"u duyan olmamak olan biri.

      "...Dudaklarım kilitli,hoşçakal bugün.Sen de yolcusun,dünlerimde sorgusun ve 24'lük yorgunsun.Git de dinlen,gidenlerle yarınım kapıda bekliyor ve son veda zamanı."